Nr. 3 MEMORIE VAN TOELICHTING

Op deze hoofdregel bestaan enkele uitzonderingen in de vorm van voorrang en bevoorrechting.

Voorrang en bevoorrechting zijn alleen mogelijk op grond van een formele wet. Bij het verlenen van voorrechten wordt steeds een afweging gemaakt tussen het belang van de ene schuldeiser en de belangen van de overige concurrente schuldeisers of schuldeisers met een lagere rang.

In de artikelen 3:278 e.v. BW wordt in sommige gevallen bepaald dat een schuldeiser voorrang heeft of bevoorrecht is bij verhaal op de schuldenaar. Voorrang vloeit o.a. voort uit pand en hypotheek. Ook in andere wetten zijn preferenties geregeld, zoals het voorrecht van de fiscus dat boven bijna alle andere voorrechten gaat (artikel 21 Invorderingswet 1990)14 en het voorrecht van de gemeente inzake bijstandsverhaal (artikel 60, zevende lid, jo. 62i Participatiewet).15 Voor een voorrecht geldt dat dit kan rusten op bepaalde goederen (bijzonder voorrecht)16, of op alle goederen (algemeen voorrecht)17 die tot het vermogen van de schuldenaar behoren. Een schuldeiser met een bijzonder voorrecht op een bepaald goed heeft bij het verhaal op het desbetreffende goed voorrang op een schuldeiser met een algemeen voorrecht (artikel 3:280 BW).

Bij de verdeling van de opbrengst van de uitwinning van de goederen van de schuldenaar worden eerst de vorderingen van de schuldeisers aan wie voorrang is verleend en de bevoorrechte vorderingen voldaan. Het eventuele restant van de opbrengst wordt verdeeld onder de overige schuldeisers naar evenredigheid van ieders vordering (artikel 3:277 BW).

Indien een alimentatiegerechtigde een bijstandsuitkering én alimentatie ontvangt, dan wordt de kinderalimentatie in mindering gebracht op de bijstandsuitkering die een alimentatiegerechtigde van het college van burgemeester en Wethouders (hierna: de gemeente) ontvangt.

Dit kan op twee manieren:

• 1. de gemeente verlaagt de te betalen bijstandsuitkering steeds met het bedrag dat de alimentatiegerechtigde maandelijks aan alimentatie van de alimentatieplichtige ontvangt op basis van een alimentatiebeschikking.

• 2. de gemeente verhaalt de kosten van de bijstandsuitkering – ter hoogte van de alimentatieverplichting – op de alimentatieplichtige. Voor het verloop van het nemen van een verhaalsbesluit en het innen door de gemeente, is het afhankelijk of er al dan geen beschikking van de rechtbank is waarin de alimentatie is vastgesteld.

Er zij er op gewezen dat als er nog geen alimentatiebeschikking is vastgesteld de gemeente op grond van artikel 55 Participatiewet (Pw), welk artikel bepaalt dat de gemeente een verplichting kan opleggen die strekt tot vermindering of beëindiging van bijstand, een alimentatiegerechtigde kan verplichten een verzoek om kinderalimentatie in te dienen bij de rechtbank. Hierbij zij aangetekend dat uit jurisprudentie volgt dat voor een dergelijke verplichting geen ruimte is als het verzoek om alimentatie vast te stellen geen kans van slagen heeft.20

Als er een alimentatiebeschikking is vastgesteld neemt de gemeente een verhaalsbesluit waarin is bepaald dat de alimentatieplichtige de kosten van bijstand ter hoogte van de alimentatie zoals opgenomen in de beschikking dient te betalen aan de gemeente. Vrijwillige betaling dient dan binnen 30 dagen plaats te vinden. Een alimentatieplichtige kan binnen deze termijn ook in verzet komen bij de rechtbank. Als tijdig verzet is ingesteld dan wordt de invordering door de gemeente pas voortgezet zodra het verzet is ingetrokken of ongegrond is verklaard. De gemeente kan bij verdere invordering de bijstand verhalen bij dwangbevel.

Als er geen alimentatiebeschikking is vastgesteld neemt de gemeente ook een verhaalsbesluit en deelt dit mede aan de alimentatieplichtige. Als niet vrijwillig wordt betaald, dan kan de gemeente naar de rechter stappen voor een verhaalsbeschikking.

Met dit wetsvoorstel wordt voorgesteld de kinderalimentatievordering in rang te plaatsen direct na de voorrechten zoals genoemd in artikel 3:288, onderdelen a tot en met e, BW door dit artikel aan te vullen met een onderdeel f. Daarmee komt het verhaal van de kinderalimentatievordering een vergelijkbare rang toe als het bijstandsverhaal door de gemeente (artikel 62i jo. artikel 60, zevende lid, Pw). dat in rang na de voorrechten van artikel 3:288 BW komt. Daar het in beide gevallen om het verhaal van kinderalimentatiebedragen gaat, wordt voor een vergelijkbare rang gekozen.21

Voor de preferentie van de kinderalimentatievordering wordt, in lijn ook met het bijstandsverhaal, gekozen voor een algemeen voorrecht. Een bijzonder voorrecht op bijvoorbeeld alleen loon zou betekenen dat bijv. ZZP’ers niet worden geraakt door de preferentie. Een algemeen voorrecht zorgt ervoor dat de vordering kinderalimentatie ook preferent is bij beslag op vorderingen van een ZZP’er op opdrachtgevers of op een auto of woning. Het bevoorrechten van de kinderalimentatievordering doorbreekt de gelijkheid van schuldeisers. Bij de gehanteerde rangorde voor de preferentie direct na de voorrechten van artikel 3:288 BW worden onder meer de algemene voorrechten zoals genoemd in artikel 3:288 BW, onderdelen a tot met e, zoals de vordering ter zake van pensioentermijnen en de geldvordering op grond van de arbeidsovereenkomst van de werknemer op de werkgever, gerespecteerd.

Opgemerkt zij dat de schulden die door de bevoorrechting worden achtergesteld op de kinderalimentatieschuld eveneens vorderingen van kwetsbare personen kunnen betreffen. Gedacht kan worden aan de schadevergoeding uit onrechtmatige daad jegens een derde, voor zover die niet door verzekeringspenningen wordt gedekt. Een schadevergoeding is bedoeld om de benadeelde te brengen in een financiële toestand waarin hij zou hebben verkeerd als de schadeveroorzakende gebeurtenis was uitgebleven. Hoewel een dergelijke vergoeding ook het belang van een kind kan betreffen, bijvoorbeeld omdat de schade en de vergoeding daarvan van invloed kan zijn op het gezinsinkomen, gaat het hier niet in directe zin om door een ouder op grond van zijn familierechtelijke relatie met het kind aan het kind verschuldigde bijdragen voor diens levensonderhoud. Het is daarnaast eventueel mogelijk dat concurrente schuldeisers of schuldeisers met een lagere of gelijke rang ook een verplichting tot levensonderhoud hebben dan wel kinderalimentatie verschuldigd zijn. Vorderingen uit consumptieve schulden van de alimentatieplichtige ouder kunnen uiteraard ook het belang betreffen van het kind waarvoor alimentatie betaald moet worden (bijv. de aanschaf van een auto).

Het gaat hierbij echter om een indirect verband tussen de betreffende schuld en het belang van het kind. De schuld vloeit voort uit een zakelijke verhouding van de ouder en een derde en niet uit de relatie ouder en kind. Deze ziet ook niet in directe zin op het levensonderhoud van het kind. De aard van de verhouding tussen kinderen en hun ouders waaruit de plicht tot een bijdrage in de kosten van de verzorging en opvoeding voortvloeit en het feit dat deze schulden per definitie die kosten van levensonderhoud voor een kind betreffen, rechtvaardigen het voorgestelde onderscheid in rangorde.

De bepalingen inzake de voorziening in de kosten van verzorging en opvoeding van minderjarige kinderen en van levensonderhoud en studie van jongmeerderjarigen in het BW BES komen grotendeels overeen met die genoemde bepalingen in het Europees Nederlandse BW. Wel bestaat in de wijze van inning een verschil tussen beide regelingen.

Op grond van artikel 1:240, tweede lid, BW BES int de voogdijraad de alimentatie. Partijen betalen niet rechtstreeks de alimentatie aan elkaar, maar betaling verloopt door tussenkomst van de voogdijraad. De voogdijraad heeft een mandaat verstrekt aan de Belastingdienst voor het innen van de alimentatie. In het geval dat de alimentatieplichtige zijn verplichting niet nakomt is het de Belastingdienst die de alimentatieplichtige aanmaant tot betaling. Op vergelijkbare wijze als in Europees Nederland kan vereenvoudigd loonbeslag worden gelegd (artikel 479 Rv BES).

In Caribisch Nederland is de kinderalimentatieschuld thans ook een concurrente schuld. Het stelsel van voorrang en bevoorrechting is eveneens vergelijkbaar met dat van Boek 3 van het Europees Nederlandse BW. De terugvordering van kosten van bijstand (in Caribisch Nederland onderstand geheten) is eveneens bevoorrecht en volgt onmiddellijk na de vorderingen, bedoeld in artikel 3:288 BW BES. De preferentieregeling is op gelijke wijze vormgegeven in lijn als de Europees Nederlandse regeling. Ook artikel 3:288 BW BES wordt aangevuld met een onderdeel f.

Wat betreft de kosten en baten verwacht het LBIO dat de kinderalimentatievordering sneller geïncasseerd kunnen worden in dossiers waarbij er sprake is van meerdere schuldeisers. In de eerste jaren na invoering van de wet zal het inningresultaat daarom hoger uitvallen. Nadat de betalingsachterstanden zijn ingelopen zal het LBIO naar verwachting structureel minder kinderalimentatie innen. De achterstallige kinderalimentatie in nieuwe dossiers kan door de preferentie sneller worden ingelopen waardoor deze dossiers eerder kunnen worden afgesloten. Dit betekent dat in deze dossiers minder kinderalimentatie en ook minder opslagkosten geïnd hoeven te worden. Het totaal aan jaarlijkse opslagkosten zal naar verwachting dan ook terug lopen. Voorts betekent een kortere doorlooptijd van een dossier dat minder tijd benodigd is voor de behandeling. Dit levert een besparing aan de kostenzijde op. Deze besparing zal naar verwachting ongeveer gelijk zijn aan de lagere opslagkosten. Het effect van de lagere opslagkosten en lagere kosten zal voor het LBIO daarmee budgetneutraal zijn. Er zijn dan ook geen structurele uitvoeringskosten verbonden aan deze wetswijziging.

Om uitvoering te kunnen geven aan het wetsontwerp dient het LBIO het automatiseringssysteem eenmalig aan te passen. Momenteel is er geen sprake van preferentie en verdeelt het LBIO de ontvangen bedragen naar rato van de hoogte van de vorderingen over de schuldeisers. Met de invoering van het wetsvoorstel zal deze verdeling wijzigen, waar het systeem op zal moeten worden ingericht. Deze incidentele kostenpost bedraagt naar schatting € 10.000. Het LBIO zal deze kosten uit eigen middelen kunnen voldoen.

Een voorontwerp van dit wetsvoorstel heeft van 1 september 2022 tot 1 november 2022 voor (internet) consultatie open gestaan voor het publiek. Daarop zijn enkele reacties ontvangen.

Verder zijn desgevraagd reacties ontvangen van het Adviescollege toetsing regeldruk (ATR), het LBIO, de Koninklijke Beroepsorganisatie van Gerechtsdeurwaarders (KBvG) en de Raad voor de rechtspraak (Rvdr). Het LBIO heeft op aanvullend verzoek aan het einde van 2022 een uitvoeringstoets opgeleverd (zie hierover verder onder financiële gevolgen).

De reacties op de internetconsultatie zijn overwegend instemmend.

Een reageerder vraagt om de tussenkomst van de Staat. De Staat zou als tussenpartij moeten optreden tussen schuldeisers en schuldenaren door de schuldeiser te betalen. De reactie geeft de suggestie dat de schuldenaar vervolgens aan de Staat betaalt wat in redelijkheid van hem gevraagd kan worden. Deze suggestie is niet overgenomen. Indien een alimentatieplichtige diens alimentatieplicht niet nakomt kan een alimentatiegerechtigde zich wenden tot het LBIO voor bijstand om betaling door de alimentatieplichtige te ontvangen. Het LBIO kan de inning overnemen en eventueel dwangmaatregelen nemen. Met de voorgestelde preferentie wordt dit stelsel zo aangepast dat tot meer inbare kinderalimentatie te komen. Voor het in feite voorschieten van de kinderalimentatie en het daarmee overnemen van de vordering op de alimentatieplichtige met het daarbij behorende risico van oninbaarheid gaat verder dan beoogd en begroot. Deze suggestie valt dan ook buiten de reikwijdte van het wetsvoorstel.

De reactie van de KBvG ziet hoofzakelijk op de verbinding met het in voorbereiding zijnde wetsvoorstel Stroomlijning Keten voor Derdenbeslag (Wet SKD) voor de deurwaarders. Het derdenbeslag voor een alimentatievordering wordt door de deurwaarder in beginsel gelegd op grond van artikel 479b Rv. Het LBIO heeft de mogelijkheid om vereenvoudigd beslag te leggen op grond van artikel 479g Rv. De KBvG wijst erop dat indien een gerechtsdeurwaarder beslag legt onder een derde voor het verhalen van een vordering, dit beslag zal worden ingeschreven in het digitaal beslagregister (DBR) wanneer op dat beslag een beslagvrijevoet van toepassing is. Het gelegde beslag is daarmee kenbaar voor gerechtsdeurwaarders. Wanneer het LBIO een vereenvoudigd beslag heeft gelegd voor een kinderalimentatievordering, is dat beslag echter niet onmiddellijk «zichtbaar». Dit zal pas zichtbaar worden op grond van de Wet SKD. In de reactie wordt benadrukt dat de realisatie van de Wet SKD verder in belang toeneemt als aan de kinderalimentatievordering preferentie wordt verbonden i.v.m. het mogelijke optreden door het LBIO als coördinerend deurwaarder. Ook het LBIO wijst op het belang van deze wet.

De Wet SKD, waarvoor de Minister voor Armoedebeleid, Participatie en Pensioenen eerst verantwoordelijk is, beoogt een verbeterde informatie-uitwisseling tussen de verschillende beslagleggende partijen bij beslag op een periodieke inkomsten. Het is wenselijk dat de beslagleggende partijen van elkaar weten dát er meerdere partijen zijn die aanspraak maken op die ene aflossingscapaciteit van de burger. Het voorstel geeft de grondslag voor de beslagleggende partijen om informatie uit te wisselen via een centrale ICT-voorziening. Momenteel wordt de bouw van deze voorziening voorbereid. Het belang van de Wet SKD wordt onderkend, maar het toekennen van een preferentie aan de kinderalimentatievordering hoeft hier niet op te wachten en kan los hiervan worden ingevoerd.

Het LBIO is positief over het doel en de inhoud van het wetsvoorstel.

Wel vraagt het LBIO zich af of voldoende duidelijk wordt gemaakt dat de opslag- en executiekosten, net als de kinderalimentatievordering, preferent zijn. Het LBIO geeft aan dat er discussie met andere schuldeisers zou kunnen gaan ontstaan of het feit dat deze kosten deel uitmaken van de onderhoudsbijdrage tevens zou betekenen dat ze ook als onderhoudsbijdrage gezien dienen te worden in de zin van het preferent zijn.

De opslagkosten die op de alimentatieplichtige worden verhaald maken deel uit van het alimentatiebedrag omdat dit bedrag op grond van artikel 1:408, derde lid, BW met deze kosten wordt verhoogd. De tenuitvoerlegging van de alimentatievordering geschiedt met inachtneming van deze wijziging van het alimentatiebedrag (art. 1:408, achtste lid, BW). Deze opslagkosten vallen hierdoor eveneens onder de preferentie. Tevens worden op grond van het derde lid van artikel 408 de kosten van gerechtelijke vervolging en executie op de alimentatieplichtige verhaald. Zoals gebruikelijk bij preferente vorderingen lopen de bijbehorende executiekosten (en ook de eventuele kosten van gerechtelijke vervolging) met de preferente vordering mee. Op grond van het tiende lid van artikel 408 BW dienen al deze kosten eerst te zijn voldaan alvorens het LBIO de kinderalimentatie aan de alimentatiegerechtigde uitbetaald.

De Rvdr heeft aangegeven dat het idee dat de kinderalimentatievordering preferent wordt de Rvdr aanspreekt23. De Rvdr vindt het belangrijk dat ouders kunnen voldoen aan de onderhoudsverplichting die zij hebben ten opzichte van hun kind. De Rvdr ziet wel aanleiding om enkele kanttekeningen te plaatsen en te wijzen op knelpunten die zouden kunnen ontstaan als gevolg van het wetsvoorstel.

Volgens de Rvdr creëert het wetsvoorstel een ongelijkheid tussen ouders die in gezinsverband samenleven met hun kinderen enerzijds en ouders die uit elkaar zijn en kinderalimentatie betalen anderzijds. De eersten kunnen zich tegenover hun schuldeisers niet beroepen op hun onderhoudsverplichting om schuldeisers af te weren. De kinderen in die gezinnen zijn dus «de klos» volgens de Rvdr, maar zodra hun ouders uit elkaar gaan zijn ze financieel beter af. Die ongelijkheid zou op grond van het wetsvoorstel volgens de Rvdr ook ontstaan tussen ouders die kinderalimentatie ontvangen en ouders die kinderalimentatie betalen. Ook hier kunnen de eersten zich jegens schuldeisers niet beroepen op hun onderhoudsverplichting voor hun kinderen, en de ouders die kinderalimentatie betalen wel.

Helaas is het vaak het geval dat ouders er na de scheiding (al dan niet tijdelijk) financieel op achteruit gaan.24 De financiële middelen voor de kinderen nemen daarmee ook af. Het feit dat ouders samenleven in gezinsverband betekent dat er geen vordering zal zijn vastgesteld (waarvoor op het vermogen of de inkomsten van een andere ouder beslag kan worden gelegd), zoals na een scheiding vaak wel het geval is. Het gaat hier om twee verschillende situaties die zich lastig laten vergelijken. Wanneer ouders die in gezinsverband samenleven met beslagleggende schuldeisers te maken krijgen, geldt dat in het kader van de vaststelling van de beslagvrije voet rekening gehouden wordt met de gezinssituatie. In het geval er kinderen worden verzorgd en opgevoed wordt er een hoger beslagvrij bedrag gehanteerd dan in het geval hiervan geen sprake is.

De Rvdr geeft verder aan dat het preferent maken van de kinderalimentatievordering van invloed is op andere schuldeisers. Ook de KBvG merkt dit in algemene zin op.

De Rvdr wijst op schulden aan kleine ondernemers en op de premiebetaling aan de ziektekostenverzekeraar. Aan de positie van andere schuldeisers is aandacht besteed in de memorie van toelichting in paragraaf 4. Het belangrijkste argument om preferentie toe te kennen aan de kinderalimentatievordering is dat kinderen als kwetsbare groep extra bescherming behoeven. De aard van de verhouding tussen kinderen en hun ouders waaruit de plicht tot een bijdrage in de kosten van de verzorging en opvoeding voortvloeit en het feit dat deze schulden per definitie die kosten van levensonderhoud voor een kind betreffen, rechtvaardigen het voorgestelde onderscheid in rangorde.

Met betrekking tot de premiebetaling voor de zorgverzekering zij erop gewezen dat inning van de bestuursrechtelijke premie (premie voor zorgkosten met een boete voor een bepaalde ontstane achterstand) die op andere wijze dan bij wege van inhouding wordt geïnd, een voorrecht geeft op alle goederen van de verzekeringnemer, welk voorrecht onmiddellijk na het voorrecht, bedoeld in artikel 21 van de Invorderingswet 1990, kan worden uitgeoefend. De premie voor de zorgverzekering heeft dus een hogere rang dan de preferente kinderalimentatievordering.

Verder vraagt de Rvdr of de preferentie gaat gelden voor zowel de verschenen als de toekomstige termijnen en wijst in dat kader op de in lid «f» opgenomen bewoording van «verschuldigde uitkeringen» dat volgens de Rvdr ook lijkt te zien op toekomstige termijnen.

De preferentie ziet inderdaad ook op de toekomstige termijnen die verschuldigd worden waarvoor beslag wordt gelegd. Op grond van art. 429 e Rv geldt dat zowel beslag kan worden gelegd voor het achterstallige bedrag als voor de verschuldigd wordende lopende termijnen.

De Rvdr vraagt zich verder af wat de consequenties van het wetsvoorstel zijn voor de berekening van het vrij te laten bedrag (VTLB) bij WSNP en MSNP en de verzoeken om dit bedrag te verhogen met de te betalen kinderalimentatie. De Rvdr geeft aan dat de uitspraak van de Hoge Raad van 18 november 2011 hiermee achterhaald lijkt. Aangenomen mag worden dat een verzorgende ouder een hoger VTLB krijgt dan iemand zonder kinderen. Het lijkt de Rvdr redelijk dat aan de zijde van de alimentatieplichtige met hooguit zo’n VTLB rekening wordt gehouden en niet met de gehele bijdrage in de kosten van de kinderen. In dit laatste geval zou dit leiden tot het maken van afspraken over (een te hoge) alimentatie, waarmee schuldeisers worden benadeeld.

Het klopt dat een verzorgende ouder een hoger VTLB ontvangt dan iemand zonder kinderen. Het uitganspunt voor het VTLB is de beslagvrije voet.25De bevoegdheid van de rechter-commissaris op grond van artikel 295, derde lid, Faillissementswet om het VLTB te verhogen met een vast te stellen nominaal bedrag is een discretionaire bevoegdheid bij het gebruik waarvan de rechter-commissaris met de omstandigheden van het geval rekening kan houden. Het is dan ook aan de rechter om de bepalen hoe in dit kader met de preferentie wordt omgegaan.

Tot slot vraagt de Rvdr naar een toelichting op de tabel van LBIO waarin in de eerste regel een maandelijkse bijdrage kinderalimentatie van € 481,55 staat en een bedrag voor kinderalimentatie is opgenomen van € 595,00. De Rvdr vraagt waar dat eerste bedrag op ziet en waarom er een veel hoger bedrag naar kinderalimentatie gaat.

Het eerste bedrag is de vastgestelde alimentatie. De reden waarom het bedrag dat naar kinderalimentatie gaat veel hoger is, is omdat er een grote achterstand is van € 29.000,00 en hierop ingelopen moet worden.

Er is in dit wetsvoorstel niet voorzien in overgangsrecht. Omdat de preferentie van de vordering ter zake de verschuldigde kinderalimentatie is opgenomen als algemeen voorrecht in artikel 288 van Boek 3 BW kan worden teruggevallen op het voor de Boeken 3–10 geldende overgangsrecht van de Overgangswet nieuw Burgerlijk Wetboek (hierna: Overgangswet NBW) en de Overgangswet nieuw Burgerlijk Wetboek BES (hierna: Overgangswet NBW BES).

Ingevolge artikel 68 Overgangswet NBW wordt in de daaropvolgende artikelen van die wet onder «de wet» verstaan de in werking getreden bepalingen van de Boeken 3–10. Met de hier genoemde in werking getreden bepalingen wordt mede gedoeld op bepalingen van deze Boeken die na de inwerkingtreding van de Overgangswet nieuw BW tot stand gekomen zijn en in werking zin getreden, derhalve ook op de hier voorgestelde aanvulling van artikel 3:288 BW. Een met artikel 68 vergelijkbare bepaling is opgenomen in artikel 1, tweede lid, van de Overgangswet NBW BES.

Het hier van toepassing zijnde overgangsrecht volgt uit de artikelen 117 Overgangswet NBW en artikel 10 Overgangswet NBW BES.

Ingevolge artikel 117, eerste lid, Overgangswet NBW en artikel 10, eerste lid, Overgangswet NBW BES gelden de bepalingen van de wet omtrent de rangorde waarin vorderingen uit de opbrengst van een goed moeten worden voldaan, behoudens het elders bepaalde, mede met betrekking tot vorderingen die op het tijdstip van het in werking treden van de wet bestaan. Dit betekent dat de aanvulling van artikel 3:288 met een onderdeel f over de preferentie van de kinderalimentatievordering ook geldt ten aanzien van vorderingen die er op dat moment reeds zijn.

De leden 2 tot met 4 geven regels met betrekking tot de situaties waarin de nieuwe regeling niet van toepassing is. De nieuwe regeling is niet van toepassing op de rangorde bij de verdeling van de opbrengst van een goed dat op het tijdstip van in werking treden van de regering reeds ten behoeve van het verhaal is verkocht, en ook niet op die bij de verdeling van hetgeen op een vordering op dat tijdstip reeds is geïnd.

Er is geen gevolg voor de dan bestaande vorderingen ten aanzien van de werking van een surséance van betaling, die voordien aan de schuldenaar voorlopig is verleend.

De regeling is ook niet van toepassing op de rang van vorderingen op een in staat van faillissement verklaarde schuldenaar, indien deze in werking treedt nadat de rechter-commissaris de dag heeft bepaald waarop die vorderingen uiterlijk ter verificatie moeten zijn ingediend.

In een nieuw onderdeel f van artikel 3:288 BW wordt aan de vordering ter zake van verschuldigde kinderalimentatie preferentie toegekend. Het gaat om de betaling van de kosten van verzorging en opvoeding voor minderjarige kinderen tot 18 jaar en de tot betaling van de kosten van levensonderhoud en studie voor jongmeerderjarigen van 18 tot 21 jaar. Ouders zijn verplicht tot de leeftijd van 21 jaar bij te dragen aan deze genoemde kosten. Zoals in het algemeen deel van de toelichting is vermeld is het mogelijk dat naast ouders ook andere personen een onderhoudsplicht hebben, zoals de verwekker van het kind.

De preferentie komt in rang direct na de algemene voorrechten die worden genoemd in de onderdelen a tot en met e van artikel 3:288 BW en wordt direct gevolgd door de voorrechten waarvan is bepaald dat deze direct in rang komen na de vorderingen die worden genoemd in artikel 3:288 BW.

De inwerkingtredingsbepaling regelt dat het moment van inwerkingtreding van dit wetsvoorstel bij koninklijk besluit gebeurt. Dit moment kan per artikel verschillen, waarbij rekening zal worden gehouden met de zogeheten vaste verandermomenten en met de minimuminvoeringstermijn.

De mogelijkheid tot gefaseerde inwerkingtreding biedt flexibiliteit die wenselijk kan zijn in verband met de inwerkingtreding van de bepaling van het BW BES.